Άνθρωποι μονάχοι – της Κατερίνας Γεμελιάρη
Μάτια κενά, με βλέμμα μεστό, καρδιές πληγωμένες μα ακόμα όμορφες, άνθρωποι μονάχοι με σώματα που δεν νιώθουν παρά μόνο την απουσία. Νοσταλγούν, μάτια που δακρύζουν συχνά, στόματα που σιωπούν, άνθρωποι μέσα σε τέσσερις τοίχους κι ίσως κάπου να παίζει ξεχασμένο ένα ράδιο, άνθρωποι μονάχοι. Τους αναγνωρίζεις μέσα στο πλήθος, περπατούν με βλέμμα θολό, είναι διακριτικοί, […]
Συνεχίστε την ανάγνωση