Μαθήματα σχέσεων – της Κατερίνας Γεμελιάρη

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν οδηγίες χρήσεων, δεν υπάρχουν σωστά και λάθη όλα ξεκινάνε από τη λέξη σεβασμός και σε αυτή καταλήγουν κιόλας. Αν λοιπόν το α και το ω σε μια σχέση είναι ο σεβασμός τότε έχουμε τα θεμέλια για να χτίσουμε το οικοδόμημα της σχέσης. Μετά το σεβασμό συναντάμε τη λέξη εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη είναι η «κλωστή» που «ράβει» τις ανθρώπινες ψυχές! Δύσκολα επιτυγχάνεται αυτή η «βελονιά» και εύκολα ξηλώνεται. Κι αν ξηλωθεί μετά το μπάλωμα που θα μπει στη θέση της θα ναι μια πληγή ανοιχτή.

Κοινωνικό ον ο άνθρωπος, αναζητά ανθρώπους να μοιραστεί το ταξίδι της ζωής του, πως θα ήταν άλλωστε αυτό το ταξίδι αν ήταν μοναχικό; Θα έμοιαζε μάλλον με έναν  μακρόσυρτο μονόλογο, από αυτό που συναντάμε καμιά φορά στη σκηνή του θεάτρου και προσπαθούμε να κρύψουμε τη βαρεμάρα μας προσποιούμενοι ότι παρακολουθούμε αφοσιωμένοι…

Προσποίηση, να κάτι που δεν χωράει στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή η ψεύτικη συμπάθεια, το κίβδηλο ενδιαφέρον που σερβίρουμε ή μας σερβίρουν. Πόσο όμορφο να νοιάζεται για εσένα κάποιος, να νοιάζεται ουσιαστικά όχι για τους τύπους! Να σε παίρνει τηλέφωνο μόνο και μόνο για να μάθει αν είσαι καλά! Όχι γιατί έχει πρόβλημα ή σε έχει ανάγκη! Πόσο όμορφο να έχει ανάγκη κάποιος να μάθει απλά αν είσαι καλά… και πόσο μοναδικό!

Μοναδικοί είναι οι άνθρωποι που συναντάμε κι αυτό δυστυχώς συχνά το ξεχνάμε. Ο κάθε άνθρωπος χαίρεται διαφορετικά, λυπάται διαφορετικά, αγαπάει διαφορετικά, σκέφτεται διαφορετικά, ερωτεύεται διαφορετικά, ενεργεί διαφορετικά για αυτό και δεν υπάρχουν κανόνες στις ανθρώπινες σχέσεις! Οι κανόνες είναι για τα παιχνίδια, εκεί όπου αναζητάμε να διακρίνουμε έναν νικητή. Στις ανθρώπινες σχέσεις όμως δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος. Κερδίζουμε και οι δυο από την αλληλεπίδραση αυτή και χάνουμε και οι δυο με τη διακοπή της.

Αν οι ανθρώπινες σχέσεις είχαν σχήμα θα ήταν αυτό του κύκλου, όπου δεν διακρίνει κανείς την αρχή και το τέλος του. Τι σχήμα όμως έχουν οι σχέσεις που τελειώνουν, αυτές που ναυαγούν στη θάλασσα της ζωής μας για διάφορους λόγους; Μήπως είναι ευθείες που έτυχε να συναντήσουν το κύκλο μας κι έπειτα τον προσπέρασαν; Επιμένω να έχω μια πιο ρομαντική άποψη για τις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα και για αυτές που λήγουν άδοξα. Ακόμα κι αυτές κύκλοι είναι γιατί τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν δεν έπαψαν να υπάρχουν απλά έπαψαν να αποτελούν το κέντρο του δικού μας κύκλου! Ας μην είμαστε ανόητοι, η αγάπη που νιώθουμε για έναν άνθρωπο έχει μόνο αρχή, το τέλος της δεν υφίσταται. Δεν σταματάμε να αγαπάμε έναν φίλο που αποτύχαμε να κρατήσουμε στη ζωήμας κι όταν λέω αποτύχαμε εννοώ και οι δύο πλευρές. Κανένα αντίο δεν έρχεται με την ευθύνη του ενός! Το ίδιο συμβαίνει και με τους ερωτικούς μας συντρόφους. Δεν σταματάμε να αγαπάμε έναν άνθρωπο που ενώσαμε κάποτε μαζί του ψυχή και σώμα… Τότε γιατί φτάνουμε στο αντίο; Γιατί αποχωριζόμαστε φίλους και ερωτικούς συντρόφους;

Εξέλιξη. Ο άνθρωπος εξελίσσεται, κάθε λεπτό που περνάει αφήνει πάνω του το ίχνος του. Στο τέλος κάθε μέρας το «εγώ» μας έχει δεχθεί μια αλλαγή. Σταδιακά αυτές οι μικρές αλλαγές μας εξελίσσουν. Ο κάθε άνθρωπος εξελίσσεται διαφορετικά, με τον δικό του ρυθμό, επηρεασμένος από τα δικά του βιώματα. Όλο αυτό κάποιες φορές μας κάνει να κατανοούμε πως ο φίλος που γελάσαμε και κλάψαμε μαζί του αμέτρητες φορές δεν μας γεμίζει πια, ο σύντροφος που αγαπήσαμε, ερωτευτήκαμε και θεοποιήσαμε στα πλαίσιατης αλληλεπίδρασης μας δεν μας συμπληρώνει όπως κάποτε. Έτσι έρχεται το αντίο, ο αποχωρισμός.

Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πως θα συμβολίζονταν οι ανθρώπινες σχέσεις στον κόσμο της γεωμετρίας. Ανόητη αναζήτηση σίγουρα, είπαμε οι σχέσεις δεν είναι πράξεις ή αν είναι πράξεις έχουν κι αυτόν τον άγνωστο χ που καθορίζει το αποτέλεσμα. Εκείνο που παρατηρώ ωστόσο με πικρία ομολογώ είναι η ευκολία με την οποία τείνουμε να αντικαθιστούμε τους ανθρώπους,λησμονώντας ξανάτη μοναδικότητα τους.

Ράβουμε τις ψυχές μας με τις ψυχές των άλλων με χαλαρές βελονιές έτσιώστε όταν θα τις ξηλώσουμε να μην έχουμε μεγάλες απώλειες. Σημείο των καιρών μας κι αυτό. Έχουμε αυτή την ανάγκη να τα κάνουμε όλα στο περίπου, το απόλυτο μας τρομάζει, είμαστε είπαμε λίγο πιο ατομιστές, είναι το «αλεξίσφαιρο» γιλέκο μας στη σφαίρα που λέγεται ζωή.

 

Αν η ζωή ήταν άνθρωπος θα μας ειρωνευόταν για την άγνοια μας! Είναι τόσο «αστείος» ο στρουθοκαμηλισμός μας. Γλίτωσε κανείς ποτέ από τα συναισθήματα; Όσο πιο χαλαρές είναι οι βελονιές μας τόσο πιο πολύ μεγαλώνει το κενό μέσα μας! Οι χαλαρές αυτές βελονιές μας βυθίζουν σε μια μοναξιά όχι από επιλογή, αλλά από φόβο! Όταν η μοναξιά είναι συνειδητή επιλογή είναι κι αυτή ένα όμορφο ταξίδι, όταν όμως είναι απόρροια του φόβου μας να δεθούμε με τους ανθρώπουςγύρω μας είναι σαν ένα κελί με θέα τον «παράδεισο».

Καμία χαλαρή βελονιά συο ράψιμο των σχέσεων, κανένας συμβιβασμός, καμιά προσποίηση, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να βουτάς στις ανθρώπινες ψυχές και να θαυμάζεις τους θησαυρούς. Κι όταν έχει τρικυμία μην το βάζεις στα πόδια, μην φεύγεις αλλά διεκδίκησε την παραμονή σου!