Άνθρωπε στάσου μια στιγμή σε παρακαλώ, δες μόλις μια μικρή λιβελούλα πέταξε από μπροστά σου! Σταμάτα πια να περπατάς με ματια κλειστά, αυτιά που δεν ακούνε και κυρίως σταμάτα πια να περπατάς με απενεργοποιημένη την καρδιά σου. Μην με κοιτάζεις με απορία διαβάτη της ζωης, ξέρω δεν έχεις χρόνο! Αλήθεια δεν έχεις χρόνο… οχι γιατί σε περιμένουν ένα σωρό εκκρεμότητες στη δουλειά και άλλες τόσες στο σπίτι. Δεν έχεις χρόνο άνθρωπε γιατί τον σπαταλάς αλόγιστα σε όσα δεν πρέπει.
Στάσου λιγάκι κι άκουσε το θρόισμα των φύλλων. Καλοκαιρινό αεράκι, διαπερνά τα φύλλα των δένδρων κι αν το αφήσεις θα δροσίσει τη καρδιά σου απο τους καύσωνες της. Στάσου λιγάκι και δες τον ουρανό, μέτρα τα σύννεφα κι όταν νυχτώσει μέτρα τα αστέρια. Ψάξε καλά καλά στο φεγγάρι τα μάτια εκείνα που αγαπάς, τα μάτια εκείνα που κάνουν τούτο τον κόσμο μοναδικό για σενα.
Στάσου άνθρωπε, κλείσε το κινητό σου και μάθε να μετράς ξανα το χρόνο σου, όπως τότε που έτρεχες ανέμελα στις αλάνες τα απογεύματα και έπαιζες μεχρι το πρωινό σούρουπο. Τότε που αγοράζατε όλοι μαζί από το περίπτερο της γειτονιάς λαθραία “πασμαγούδια” βάζοντας οτι περίσσεψε απο το πρωινό χαρτζιλίκι.
Άνθρωπε φτιάξαμε ενα κόσμο ψεύτικο, ανύπαρκτο αν το σκεφτείς και εγκλωβιστήκαμε μέσα του. Ψεύτικος ο κόσμος, ψεύτικοι κι εμείς μαζί του. Βουλιάζουμε σε ένα έλος άνθρωπε και σπαταλάμε το χρόνο μας σε όλα εκείνα που δεν έχουν καμία αξία.
Ακόμα και τον έρωτα τον καναμε ψεύτικο, τον ξεθωριάσαμε μέσα σε αναρτήσεις με λέξεις που έχασαν το όνομα τους. ‘Ολα να φαίνονται, να βλέπουν οι άλλοι οτι είμαστε ερωτευμένοι ακομα κι αν δεν είμαστε…
Άνθρωπε στέλνουμε μηνύματα στους ανθρώπους που αγαπάμε και έχουμε ξεχάσει τη χροιά της φωνής τους γιατί δεν τους παίρνουμε τηλεφωνο! Παράξενο που χτίζουμε μια φυλακή στο όνομα της εξέλιξης, παράξενο που δεν φοβόμαστε να δουν ολοι πως περνάμε τη ζωη μας αλλα δηλώνουμε υπέρμαχοι της προστασίας των προσωπικών δεδομένων!
Άνθρωπε περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, γεμίζουν δειλά-δειλά τα πρόσωπα μας με ρυτίδες και καθε νύχτα βουλιάζουμε σε μια μοναξιά, κάθε νύχτα ανακαλυπτουμε ενα κενό μεσα μας, κατι μας λείπει! Σκέψεις ξεπηδούν με ορμή απο το μυαλό μας, ναι αλλο το μυαλό μας που φροντίζουμε να “ταϊζουμε” με ενα σωρό ανούσιες πληροφορίες, μόνο και μονο γιατί τρεμουμε αυτές τις επίμονες σκεψεις του. Αυτη τη φωνή που φιμωνουμε με ολες αυτές τις δήθεν ανάγκες μας!
Άνθρωπε στάσου, κοιτα τον κόσμο ετούτο μεσα από τα μάτια της καρδιάς σου. Μοιράσου, αγάπησε, αγκάλιασε, ερωτεύσου, πληγώσου, γέλα, κλάψε, πέτα ψηλά, πέσε χαμηλά! Ζήσε ομως άνθρωπε! Ζήσε! Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω απο την οθόνη του κινητού σου και ζήσε τη στιγμή, το λεπτό! Άσε τη ψυχή σου να σμίγει με τις άλλες ψυχές κι αν σε πληγωσουν κλαψε! Κανείς δεν κολυμπά στη θάλασσα χωρίς να βραχεί!
Άνθρωπε στάσου μην τα προσπερνάς όλα βιαστικά, κοίτα τον ήλιο που δύει, χαμογέλασε στον άγνωστο περαστικό, περπάτα μεσα στη φύση και χάρισε μια αγκαλιά στον άνθρωπο σου!
Facebook Comments
About the author
Author profile
Ένα ταξίδι είναι η ζωή, μια βόλτα με φίλους. Καθε μερα της μας χαρίζει "εύρετρα", κάθε νύχτα της ξυπνάει τα θέλω που βάλαμε νωρίς για ύπνο. Ακροβάτης είμαι ανάμεσα σε θέλω και πρέπει, χαράζω λέξεις σε χαρτιά και τις αφήνω να πετάξουν μακριά.
