Επιλογές, πάντα πολλές επιλογές, από το ποιο μπλουζάκι να βάλεις στο γραφείο μέχρι του που θα βγεις το βράδυ και με ποιους. Επιλογές, άπειρες επιλογές και η καθεμία της με άλλες τόσες συνέπειες…Μα τι είμαστε τελικά άνθρωποι οι ζυγαριές; Τι να κερδίσεις και τι να χάσεις μέσα στη διάρκεια της καινούργιας ημέρας;
Αλήθεια γιατί σε κάθε ανατολή και δύση του ηλίου πρέπει να έχουμε απώλειες και νέα ευρετρα; Ποιον να απογοητευσουμε σήμερα και ποιον να στηρίξουμε περισσότερο; Επιλογές, πάντα πολλές επιλογές και εμείς στη μέση. Από που ξεκινήσαμε, που θέλαμε να φτάσουμε όταν ξεκινήσαμε τη πορεία μας; Πόσοι ευτυχία μας χάσαμε στη διαδρομή; Χαμογελάς το πρωί που ξυπνάς; Νιώθεις δημιουργικός με όσα κάνεις; Φροντίζεις τον εαυτό σου; Υπάρχει στο πρόγραμμά σου κάποιο θέλω ή τα έχεις ξεχάσει και ακολουθείς μονάχα τα πρέπει; Πνίγεται η ανάσα σου μέσα στο άγχος για τις υποχρεώσεις σου;
Περνάνε οι μέρες και είσαι θεατής σε μια ζωή που κανονικά θα έπρεπε ναείσαι πρωταγωνιστής. Επιλογές και εσύ χαμένος ανάμεσα τους να προσπαθείς να επιλέξεις το πιο ωφέλιμοαλήθεια με ποιο γνώμονα; Βλέπω καμιά φορά ανθρώπους ευτυχισμένους, ρχουν αυτό το πλατύ χαμόγελο στα χείλητους, την ηρεμία στο βλέμμα τους, δεν ξέρω αν ζουν σε μεγάλα σπίτια, αν έχουν ακριβά ρούχα, ακριβά κινητά με κάμερες που μπορούν να αιχμαλωτισουνσχεδον απόλυτα τη στιγμή. Ξέρω όμως πως η στιγμή δεν αιχμαλωτιζεται, καμιά φορά είναι προτιμότερο να έχεις αναμνήσεις και όχι φωτογραφίες.
Είδε κανείς την πυξίδα μου; Ξεκίνησα δειλά-δειλά να περπατάω με στόχο την ευτυχία. Σε κάποιο μονοπάτι μαγεύτηκα ίσως από όλα αυτά που δεν έχουν ουσία, έκανα λάθη πολλά, και έχω ακόμα στη ψυχή μου τα σημάδια τους. Είδε κανείς την πυξίδα μου;
Ψάχνω να βρω την ουσία της ζωής. Σίγουρα δεν βρίσκεται σε όσα αγοράζονται με χρήματα… σίγουρα τα σημαντικά τα κερδίζεις στη ζωή όταν μοιράζεσαι. Χρειάζομαι κάποιους διαβάτες να περπατούν μαζί μου, όχι μπροστά μου, ούτε πίσω μου, τους θέλω πλάι μου. Να μοιραζόμαστε μια κούπα καφέ, μια δύση, μια ανατολή, να ξεστομιζωελεύθερα τους φόβους και τα όνειρα μου, να γελάω μαζί τους δυνατά και να αντηχούν τα γέλια μας τις νύχτες στα στενά της πόλης. Να γεμίζουν τα μάτια μας με δάκρυα αλλά να μην μας νοιάζει! Να πέφτουμε και να σηκωνομαστε ξανά και ξανά!
Είδες κανείς την πυξίδα μου; Είμαι σίγουρη την είχα μαζί μου, ίσως κάπου στη τσάντα μου, σε κάποια τσέπημου μπορεί… Ειδε κανείς την πυξίδα μου;
Σιωπή, ψάχνω επίμονα μα δεν την βρίσκω… την ξέχασα κάπου; Την άφησα κάπου… μήπως την έδωσα σε λάθος χέρια; Νύχτωσε πάλι, ανάβουν πρώτα τα αστέρια κι έπειτα η σελήνη βγαίνει επιβλητική. Τη νύχτα διάβασα κάπου φωτίζεται ο εαυτός που κρύβουμε πίσω από τον ήλιο της ημέρας. Λες και ξαφνικά το μυαλό υποχωρεί σταδιακά και αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο δυνατά εκείνη η φωνή που αγνοούμε επιμελώς. Γεννιούνται ξανά οι επιθυμίες που ξεχάσαμε, εμφανίζονται μία-μία με θάρρος μπροστά μας. Είσαι τολμηρός να παλέψεις για αυτές; Αντέχεις να δώσεις μια μάχη όχι εύκολη αλλά μια μάχη που θα σε κάνει να νιώσεις πλήρης. Να βλεπω ήδη την επιθυμία μου να κάνω ταξίδια, να διασκεδάσω με τους φίλους μου, να αγκαλιάσω την αδερφή μου, να φροντίσω τους γονείς μου, να πω μια όμορφη κουβέντα στον άνθρωπο μου, να δουλέψω περισσότερο όχι για να βγάλω λεφτά, όχι… γιατί μου αρέσει να δημιουργώ, για αυτό και μόνο!
Βρήκα την πυξίδα μου! Με ακούτε; Δεν την έχασα ποτέ, απλά απενεργοποιημενη την είχα. Πότε άκουσες τελευταία φορά τη καρδιά σου;
About the author
Ένα ταξίδι είναι η ζωή, μια βόλτα με φίλους. Καθε μερα της μας χαρίζει "εύρετρα", κάθε νύχτα της ξυπνάει τα θέλω που βάλαμε νωρίς για ύπνο. Ακροβάτης είμαι ανάμεσα σε θέλω και πρέπει, χαράζω λέξεις σε χαρτιά και τις αφήνω να πετάξουν μακριά.
