Είναι μεσημέρι Αυγούστου κι εγώ κλέβω λίγο χρόνο ενώ δουλεύω να χαζέψω στα social. Προσπερνώ αδιάφορα τις αναρτήσεις, πάει καιρός που επαναπροσδιόρισα την χρήση των social με αφορμή μια σειρά συζητήσεων με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ. Καθώς λοιπόν μετρώ τα άπειρα διαφημιστικά post που μας προτρέπουν να αγοράσουμε μαγιό σε τιμή ευκαιρίας, και σορτσάκια επίσης σε τιμή ευκαιρίας, πιο κάτω η νέα μάστιγα τα μαγικά μαντζούνια που μας κάνουν μαγικά αδύνατους. Αφού λοιπόν συνειδητοποιώ πόσους τόνους σκουπίδια μας σερβίρουν καθημερινά συναντώ ένα άρθρο όπου αναφέρει πως στις 22/08/2019 πέθανε η Ανδριάνα, ετών 19 σε ένα ίδρυμα στα Λεχαινά.
Η τυφλή Ανδριάνα ζούσε σε ένα κλουβί για την προστασία της. Διαβάζω επίμονα την ίδια φράση μέχρι να ξεπεράσω το αρχικό σοκ. Κοιτάζω ξανά την ημερομηνία για να βεβαιώσω τον εαυτό μου πως δεν είναι κάποια ανάρτηση με παραπλανητικά στοιχεία, ανοίγω νέο παράθυρο και πατάω στο ecosia (στηρίζω την καμπάνια για τα δέντρα στον φλεγόμενο Αμαζόνιο) το όνομα της κοπέλας, άπειρα αποτελέσματα, με οδηγούν πάντα στην ίδια φράση «ζούσε σε ένα κλουβί για την προστασία της».
Οργή, θυμός, κάποια δάκρυα που συγκρατώ γιατί είπαμε είμαι στη δουλειά. Ακούσια σκέψεις, πολλές σκέψεις. Πότε ακριβώς γίναμε τέρατα; Πως γίνεται να επιτρέπουμε την ύπαρξη τέτοιων ενεργειών; Πως είναι δυνατόν να στερούμε την ελευθερία σε έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες γιατί είμαστε ανίκανοι να προσαρμόσουμε τα δικά μας δεδομένα στις δικές τους ιδιαίτερες ανάγκες; Πως γίνεται να ανεχόμαστε να πεθαίνει κάθε μέρα ένας άνθρωπος που γεννήθηκε τυφλός. Συνεχίζω να ψάχνω και το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια νέα φράση «800 άτομα με ειδικές ανάγκες ζουν σε καθεστώς αιχμαλωσίας σε διάφορα ιδρύματα της χώρας.»
Παίρνω μια βαθιά ανάσα, συνειδητοποιώ ότι έχουμε χάσει το παιχνίδι σαν κοινωνία. Πριν κάποια χρόνια επισκέφτηκα ένα ειδικό σχολείο της περιφέρειας. Συνάντησα μαθητές με διάφορες διαταραχές, άλλες πιο ήπιες, άλλες πιο έντονες. Ανάμεσα τους ένας μικρός με αυτισμό. Θυμάμαι ακόμα το χαμένο του βλέμμα του, τον τρόπο που δεν αντιδρούσε σε κανένα ερέθισμα που δεχόταν. Τον τάιζαν με αγάπη και υπομονή ένα κρουασάν για σαράντα λεπτά περίπου, ενώ όταν το παιδί έδειχνε να «χάνεται» η μια εκπαιδευτικός του κουνούσε τις μαράκες κι εκείνος συγκεντρωνόταν ξανά στην διαδικασία της κατάποσης της τροφής. Έπειτα έφτιαξε ένα πάζλ, έκανε μια ζωγραφική και κάποια στιγμή λίγο πριν τη λήξη του μαθήματος μας χάρισε ένα χαμόγελο.
Εκείνο το χαμόγελο δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, με όσα χρήματα κι αν κερδίσω από τη δουλειά μου ποτέ κανένα ποσό δεν θα με ικανοποιήσει όσο το χαμόγελο εκείνο. Οι άνθρωποι ξέρετε έχουμε όλοι ταλέντα, όλοι μπορούμε να κατακτήσουμε τη γνώση όχι όμως με τον ίδιο τρόπο και όλοι μπορούμε να είμαστε λειτουργικοί μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνίας που ξέρει να προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία.
Χρειάζεται σίγουρα αρκετή παιδεία για να μάθουμε στο σύνολο μας να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας που μπορούν να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα αν τους διευκολύνουμε λίγο, αν δεν παρκάρουμε στις ράμπες για τα αμαξίδια, αν δεν καλύπτουμε τις ανάγλυφες πλάκες του πεζοδρομίου με καρέκλες, τραπέζια, ψυγεία και πολιτικά περίπτερα. Αν γενικότερα σταματήσουμε να είμαστε τροχοπέδη στην καθημερινότητα τους και γίνουμε αρωγοί, αν σταματήσουμε να τους λυπόμαστε και τους αφήσουμε να έχουν την ποιότητα ζωής που τους αξίζει.
Σκέφτομαι πώς να ένιωθε η Ανδριάνα μέσα στο κλουβί, τη γνώμη να είχε αλήθεια για τους ανθρώπους; Τη γεύση να της άφησε το σύντομο αυτό ταξίδι της. Σκέφτομαι πόσα όνειρα έπνιξε μέσα στο κελί της, πόσο ταλέντα της δεν την αφήσαμε να ξεδιπλώσει, κι αν ήταν μια μεγάλη καλλιτέχνιδα που ποτέ δεν το ανακάλυψε; Αν ήταν χορεύτρια; Αν ήταν μια μουσική διάνοια; Αν ήταν μια επιστήμονας; Αν… αν δεν την βάζαμε μέσα σε εκείνο το κελί… αν την αφήναμε να μεγαλώσει όπως τις άξιζε;
Αν κάποτε η ελληνική κοινωνία καταφέρει να ξεπεράσει τα στερεότυπα και τις αναχρονιστικές αντιλήψεις είμαι σίγουρη πως θα ανθίσει και θα μοσχοβολήσει ο πλανήτης όλος.
About the author
Ένα ταξίδι είναι η ζωή, μια βόλτα με φίλους. Καθε μερα της μας χαρίζει "εύρετρα", κάθε νύχτα της ξυπνάει τα θέλω που βάλαμε νωρίς για ύπνο. Ακροβάτης είμαι ανάμεσα σε θέλω και πρέπει, χαράζω λέξεις σε χαρτιά και τις αφήνω να πετάξουν μακριά.
