Αποχωρισμός – της Κατερίνας Γεμελιάρη

Δύσκολη λέξη, σύνθετη λέξη γραμματικά μα κυρίως συναισθηματικά. Κάθε αποχωρισμός κι ένας μικρός θάνατος. Άνθρωποι χαιρετιούνται στις αίθουσες αναμονής, σφίγγουν τα δόντια και πίσω από ψυχρά χαμόγελα κρύβουν λέξεις και δάκρυα, εντάξει ίσως τα δάκρυα να μην κρύβονται τόσο καλά και τελικά να χαράζουν αυλάκια στα μάγουλα των προσώπων.

Χαιρετάει η μητέρα το παιδί και η καρδιά γίνεται χίλια κομμάτια, φόβοι μπλεγμένοι στο κουβάρι της αγάπης την κάνουν να πονά. Χαιρετάει ο φίλος το φίλο και αναρωτιέται πότε θα ανταμώσουν ξανά. Χαιρετιούνται οι ερωτευμένοι και ο έρωτας τους γίνεται λυγμός, ο λυγμός δάκρυ και το δάκρυ αφορμή για να τους κρατάει άυπνους τις νύχτες, τα σεντόνια τους γίνονται βαριά σαν αλυσίδες και ανυπομονούν να βρεθούν ξανά αντάμα.

Αποχωρισμός, σαν να σου ξεριζώνει ένα αόρατο χέρι κάτι από το μέσα σου. Το πιο περίεργο όμως είναι πως ποτέ δεν γνωρίζουμε αν ένας αποχωρισμός είναι οριστικός ή όχι. Ξέρεις σίγουρα ότι θα ανταμώσεις ξανά τα μάτια που μόλις αποχαιρέτησες; Αν το ήξερες μήπως τελικά δεν έκρυβες πίσω από το ψυχρό χαμόγελο τις λέξεις και τα δάκρυα; Μήπως τολμούσες να πεις όσα κρατάς μέσα σου στο φόβο της έκθεσης του εγώ σου;

Πόσο αστείο είναι τελικά που επιμένουμε να μην εκτεθούμε στα μάτια εκείνα που αγαπάμε. Χαιρετάμε τους γονείς μας με μια αγκαλιά και δεν τους ομολογούμε πως νιώθουμε ευγνώμονες για όσα μας προσφέρουν. Για τον κόπο τους να μας αναθρέψουν και να μας παραδώσουν στη κοινωνία ολοκληρωμένους ανθρώπους. Απολαμβάνουμε το φαγητό μαζί τους και δεν λέμε ευχαριστώ στη μητέρα μας που φρόντισε για άλλη μια φορά να έχουμε νόστιμο σπιτικό φαγητό. Δεν λέμε ευχαριστώ στον πατέρα μας που με τόση υπομονή μας έμαθε να κάνουμε ποδήλατο.

Χαιρετάμε τους φίλους μας με τη χρήση της κοινότυπης φράσης «τα λέμε» και δεν τους λέμε πως νιώθουμε όμορφα για τις κοινές μας εμπειρίες μαζί τους. Για τα ξενύχτια που κάναμε μαζί τους, για τις ώρες εκείνες που τους ανοίξαμε τη ψυχή μας και εκείνοι μας άκουσαν προσεχτικά. Δεν τολμάμε να τους πούμε πως τους αγαπάμε γιατί δίνουν μια έντονη απόχρωση στη ζωή μας. Κρυβόμαστε συχνά πίσω από ένα «τα λέμε»!

Χαιρετάμε τον άνθρωπο μας με ένα σ’ αγαπάω ψιθυριστό λες κι αν το φωνάξουμε δυνατά θα ταράξουμε την βουβή μας ύπαρξη. Δεν τολμάμε να πούμε πως είμαστε ευγνώμονες που ανέχεται την καλή και τη κακή μας πλευρά, δεν ομολογούμε πως μας βοηθά να ισορροπήσουμε στο ταξίδι της ζωής. Δεν εξομολογούμαστε πως η παρουσία τους μας δίνει ώθηση για να παλεύουμε με τους δράκους που έχουμε μέσα μας!

Πόσος εγωισμός και αφέλεια χωράνε σε έναν αποχωρισμό; Περνάει η ζωή γρήγορα μας λένε όσοι μετράνε κάποιες παραπάνω δεκαετίες από εμάς και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τη φράση αυτή από το π μέχρι το α. Την ακούμε παθητικά. Περνάνε οι μέρες και τα χρόνια, μέχρι προχθές μας κρατούσαν οι γονείς μας από το χέρι και σήμερα τους κλείνουμε το τηλέφωνο θυμωμένοι τάχα ότι παραβιάζουν την προσωπική μας ζωή, τάχα ότι κάνουν κατάχρηση του χρόνου μας.

Σβήνουμε τα κεράκια στη τούρτα μας κάθε χρόνο και κάνουμε μεγάλα πάρτυ, αλλά ξεχνάμε πως ο χρόνος μας από την πρώτη στιγμή που αντικρίζουμε τούτο τον κόσμο ο χρόνος μας μετράει αντίστροφα, λιγοστεύει. Κι εμείς στεκόμαστε πάνω από την κλεψύδρα του χρόνου της ζωής μας και κοιτάζουμε τους κόκκους της άμμους που κυλάνε. Πόσες ευκαιρίες χάνουμε αναρωτιέμαι; Πόσα ταλέντα μας θυσιάζουμε στο βωμό της ακνηρότητάς μας και της λανθασμένης μας αντίληψης πως υπάρχει χρόνος στο αύριο. Γιατί έχουμε δεδομένο το μέλλον, ξοδεύουμε λανθασμένα το παρόν μας και μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν μας;

Τρομάζω καμιά φορά στην ακούσια σκέψη του θανάτου μου, όχι γιατί φοβάμαι το θάνατο, αλλά γιατί γνωρίζω ότι θα αφήσω κάποιους ανθρώπους «εκτεθειμένους» χωρίς να γνωρίζουν πόσο σημαντικοί είναι για εμένα, πόσο τους αγαπάω, πόσο με ζωντανεύει η παρουσία τους δίπλα μου! Πόσο καλύτερος άνθρωπος γίνομαι γιατί αλληλεπιδρώ μαζί τους. Πόσα όνειρα μου έγιναν πραγματικότητα γιατί αυτοί με στήριξαν και πόσους φόβους με βοήθησαν να σκοτώσω με τη φροντίδα τους.

Η μητέρα μου για παράδειγμα θα αγνοεί ότι είναι το πρότυπο μητέρας για εμένα, αφού κάθε φορά που ανατρέχω στην παιδική μου ηλικία συναντάω τη μορφή της να μου κρατά πάντα το χέρι, να μου ετοιμάζει τα ρούχα για το σχολείο, να μου διαβάζει πριν κοιμηθώ το αγαπημένο μου βιβλίο. Εκείνη να με πηγαίνει στο Μινιόν και να αγοράζουμε όσα χρειάζομαι και όσα δεν χρειάζομαι.

Ο μπαμπάς μου δεν θα γνωρίζει πως είμαι περήφανη για την καλοσύνη του. Πως κάθε φορά που κάποιος άγνωστος μου λέει «ο πατέρας σου είναι ο καλύτερος άνθρωπος» νιώθω μέσα μου περήφανη που έχουμε το ίδιο αίμα και εύχομαι να λένε έτσι κάποιοι και για εμένα στα δικά μου παιδιά αν ποτέ γίνω μητέρα.

Η αδερφή μου αγνοεί πως είναι η καλύτερη φίλη μου. Αγνοεί πως ο ερχομός της μου έδωσε την ώθηση να προχωράω πάντα μπροστά στη ζωή μου και να ανοίγω μονοπάτια όπου δεν υπήρχαν δρόμοι για να τους περπατήσει κι εκείνη αν το θελήσει. Αγνοεί πως τη θαυμάζω για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, το χιούμορ της, την εργατικότητα της… ίσως αγνοεί πως πιστεύω τόσο πολύ στις δυνατότητες της και όταν κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο με έκανε την πιο ευτυχισμένη αδερφή στη γη όχι γιατί αμφέβαλλα ποτέ για την επιτυχία της αλλά γιατί κάτι με στεναχωρούσε όταν οι «ειδικοί» έλεγαν πως δεν είναι το ίδιο δυνατή μαθήτρια με εμένα. Κι εκείνη τους διέψευσε, κερδίζοντας τη πρώτη μάχη της ενήλικης ζωής της.

Ο άνθρωπος που αγαπάω αγνοεί ίσως πόσο καταλυτική είναι η παρουσία του στη ζωή μου. Δεν γνωρίζει πως από τη στιγμή που αντάμωσαν οι δρόμοι μας νιώθω πως δεν είμαι μόνη μου σε αυτό τον κόσμο. Πως δεν με βασανίζουν μόνο εμένα ένα σωρό σκέψεις και αναζητήσεις. Αγνοεί σίγουρα ότι εγώ φοβάμαι περισσότερα από εκείνον και είμαι πιο δειλή. Αγνοεί πως κάθε φορά που βλέπω το νούμερο του στην οθόνη του κινητού μου χαμογελάω ειλικρινά.

Οι φίλες μου αγνοούν ίσως πως τις θεωρώ οικογένεια, πως χωρίς αυτές θα είχα παρατήσει ακόμα και το γράψιμο που το αγαπάω τόσο πολύ. Αγνοούν πως τις θαυμάζω για τις προσωπικές τους καθημερινές μάχες. Δεν γνωρίζουν πως όταν οι υποχρεώσεις μας κρατάνε μακριά χάνω το κέφι μου.

Αποχωρισμός σύνθετη λέξη τόσο γραμματικά όσο και συναισθηματικά. Πριν τελειώσει ο χρόνος μου εύχομαι να τον έχω ξοδέψει σωστά και κυρίως να έχουν καταλάβει όλοι οι άνθρωποι που έχω γύρω μου πόσο τους ευγνωμονώ για όσα μου χαρίζουν απλόχερα.    

Στη τελευταία δύση αυτού του Αυγούστου υπόσχομαι στον ήλιο να μην σπαταλάω το χρόνο μου σε όλα εκείνα που δεν έχουν αξία, να μην θεωρώ δεδομένο το αύριο και να τολμάω να ομολογώ τα συναισθήματα μου.