Όσα δεν τόλμησα ποτέ να πω

…Σε εσένα…

Εύχομαι…

Νοιάζομαι…

Αισθάνομαι…

Πονάω…

Πάει καιρός από τότε που μια ανάσα δεν έφτανε για να σε αντιμετωπίσω. Ακόμη… Ακόμη ψάχνω αυτή την μικρή ανάσα μέσα μου.

Απαγορεύω στην καρδιά μου να χτυπά όταν σε κοιτάζω.

Μη σε νοιάζει…

Δεν επιτρέπεται να σε νοιάζει.

Ποιος ενδιαφέρθηκε για τον πόνο του άλλου όταν δεν πονά ο ίδιος;

Είναι παράξενο…

Πως δένεσαι με κάποιον όταν εκείνος δεν στο επιτρέπει;

Κι όμως…

Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Γνώριζα, χωρίς να βλέπω.

Έβλεπα και επιβεβαιωνόμουν.

Το ένοιωθα όταν δεν ήσουν καλά. Ναι… Σε εσένα αναφέρομαι που μετράς κάθε λέξη για να μεταφραστεί σωστά, κι όχι όπως εγώ θέλω.

Μην φοβάσαι… Έχω μάθει να αναγνωρίζω τα σημάδια.

Όμως αναρωτήσου…

Σε νοιάζονται πραγματικά;

Σε αγαπούν;

Πονάνε όταν πονάς;

Ανησυχούν κάθε λεπτό;

Εύχονται για εσένα να είσαι πάντα… μα πάντα καλά;

Θυσιάζονται για εσένα;

Αναγνωρίζουν το κάθε κρυφό βλέμμα σου;

Καταλαβαίνουν;

Ανησύχησα, έκλαψα, θυσιάστηκα χωρίς… χωρίς να ξέρεις.

Έβλεπα τον δρόμο μπροστά μου.

Αδιέξοδος, γεμάτος εμπόδια.

Σκοτεινός.

Ξεκίνησα να περπατώ και με σταμάτησες.

Ο δικός σου δρόμος ήταν διαφορετικός. Μακρινός από τον δικό μου.

Σταμάτησα… για ένα μόνο λεπτό και κοίταξα γύρω μου.

Αίματα παντού…

Περιτριγυρισμένη από αγκάθια, κρυφοκοίταζα στον δρόμο σου.

Περπατούσες αγέρωχος μα κάθε φορά που κάτι σε σταματούσε και σε πλήγωνε… εγώ… εγώ μάτωνα περισσότερο…

Δεν μπορεί, σκέφτηκα… Είναι αδύνατον να πονάω εγώ όταν εκείνος «χτυπάει»…

Μέσα στην παράνοια μου ευχήθηκα να πονάω εγώ αντί εσύ…

Ακόμη το εύχομαι.

Θύμα από τα λίγα… αυτό θα σκέφτεσαι.

Λάθος… Πόσο λάθος σκέφτεσαι. Όμως ποια είμαι εγώ να σε τραβήξω από την ουτοπία σου;

Ας μην είμαι κατάλληλη.

Δεν θέλω να σε πείσω για το αντίθετο.

Δεν έχω το δικαίωμα.

Όμως να ξέρεις… τα πάντα θα έκανα… για να μπορείς να χαμογελάς… ακόμη κι αν δεν έβλεπα το χαμόγελο σου…

Όλα όσα δεν τόλμησα ποτέ να πω σε εσένα… τα κρύβω μέσα μου σαν φυλαχτό… ποτέ να μην τα ακούσουν όσοι στη ζωή τους ποτέ… ποτέ δεν ερωτεύτηκαν…