Μ: Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;
Κ: Εσύ σκέφτεσαι, εγώ νιώθω.
Μ: Σωστά. Νιώθεις αυτό που σκέφτομαι;
Κ: Ναι. Με κάνεις να χτυπάω σαν τρελή.
Μ: Ηρέμησε. Πρέπει να τα δούμε όλα.
Κ: Εσύ που είσαι της λογικής μπορείς άνετα να φτάσεις στα όρια της τρέλας, θέλεις να το συζητήσουμε κιόλας;
Μ: Είσαι υπερβολική τώρα. Κι εσύ αν το πας έτσι όταν αγαπάς είσαι ικανή να πάθεις ανακοπή. Το πνεύμα αυτού του ανθρώπου δεν το σκέφτεσαι;
Κ: Αυτός ο άνθρωπος είμαστε εμείς. Το πνεύμα του επίσης. Μην μου λες κάτι που ήδη το ξέρω. Και μην μου κάνεις μαθήματα ηθικής. Μην μου κάνεις μαθήματα γενικά.
Μ: Γίνεσαι πολύ σκληρή ώρες ώρες.
Κ: Πονάω… ώρες ώρες!
Μ; Αμ! Σου τα ‘λεγα. Δεν μ’ ακούς ποτέ. Ευτυχώς που το νευρικό σύστημα περνάει από μένα. Εγώ κυρία μου κινώ το σώμα.
Κ: Εγώ κινώ εσένα όμως και το ξέρεις. Μπορώ πολύ εύκολα να σου θολώσω την σκέψη.
Μ: Όταν γίνεσαι σκληρή χάνεις όλη την ομορφιά σου το ξέρεις;
Κ: Μωρέ να μου το θυμηθείς, θα ξυπνήσει μια μέρα το πνεύμα και θα μας στήσει στο τοίχο. Άντε να κρυφτούμε μετά. Εντάξει τα κάναμε σκατά.
Μ: Πως μιλάς έτσι; Όταν πληγώνεσαι παραφέρεσαι. Δεν τα κάναμε. Έτσι έρχονται και πρέπει καμιά φορά να τα δεχόμαστε.
Κ; Ώχου! Κάθε φορά τα ίδια. Δεν βαρέθηκες; Νομίζω ότι αρκετά το παρατραβήξαμε. Γι’ αυτό κι εμείς δεν μπορούμε να τα βρούμε ποτέ. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν θα ξεθολώσει ποτέ την κρίση του. Πρέπει να τα βρούμε. Έχεις κι εσύ δίκιο έχω κι εγώ. Ας ξεκινήσουμε με αυτό. Οι διαφορές μας θα υπάρχουν πάντα. Τι λες κάνουμε μια προσπάθεια να τα βρούμε;
Μ: Μα αυτό προσπαθώ να σου πω τόσο καιρό. Τουλάχιστον συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Δεν μπορώ να σε ακούω άλλο να χτυπάς τόσο γρήγορα από φόβο, ούτε από πόνο. Μην με βάζεις στην άκρη. Υπόσχομαι ότι κι εγώ θα κάνω το ίδιο. Εντάξει:
Κ: Αχ! Βρε μπαγασάκο σ’ αγαπώ!
1 σκέψη στο “Φανταστικός διάλογος ΙΙΙ : Καρδιά – μυαλό”