Φανταστικός διάλογος Νο 2 / Πρόσωπα: καρδιά – μυαλό

Κ: Τι κάνεις παιδάκι μου;
Μ: Σε ενοχλώ;
Κ: Ε, ναι λιγάκι με ενοχλεί αυτό που κάνεις.
Μ: Εσύ δεν θα βάλεις ποτέ μυαλό!
Κ: Έχω μυαλό κι αυτό είσαι εσύ. Θέλεις να σου φορέσω ένα καπελάκι για να μην παίρνεις τόσο αέρα;
Μ: Με ειρωνεύεσαι;

Κ: Όχι! Δεν θέλω να επεμβαίνεις σε ότι κάνω.Δεν μας αφορά πάντα και τους δύο. Και φυσικά μην κάνεις σαν να τα ξέρεις όλα.
Μ: Φυσικά μας αφορά και τους δύο. Μην ταράζεσαι όταν προσπαθώ να σε προστατέψω. Ξέρω εσένα. Με άρπαξες με το χειρότερο τρόπο την προηγούμενη φορά.
Κ: Δεν μ’ αφήνεις να κάνω αυτό που θέλω. Μια φορά είπα κι εγώ να ξεκινήσω κάτι κι αμέσως αντιδράς.
Μ: Είπαμε, αγαπιόμαστε.
Κ: Καλά μην το παρατραβάς το σκοινί. Δεν είναι λόγος αυτός να με σταματάς.
Μ: Να σε προστατέψω θέλω. Θα κάνεις καμιά κουταμάρα πάλι, θα την πατήσεις και μετά θα θέλεις να σε παρηγορήσω.
Κ: Αυτή τη φορά δεν θα συμβεί. Το νιώθω πως έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
Μ: Πολύ σίγουρη σε βρίσκω και δεν μου αρέσει.
Κ: Είμαι σίγουρη ότι έχουν αλλάξει. Έλα τώρα, αποφασίσαμε να εμπιστεύομαστε ο ένας τον άλλον. Δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου.
Μ: Φοβάμαι για σένα. Είσαι τόσο αφελής.
Κ: Αυτό είναι γεγονός. Έχω πίστη όμως. Άφησέ με να το κάνω αλλά σε παρακαλώ μην με παρατήσεις ότι κι αν γίνει,  σε χρειάζομαι.
Μ: Αυτό το ξέρεις πλέον ότι είμαι εδώ για σένα.
Κ: Το φαντάζεσαι;
Μ: Πολλές φορές το σκέφτομαι. Σχεδόν το ζω. Κρατάω όμως τις επιφυλάξεις μου.
Κ: Ε, καλά τώρα. Η ιστορία της ζωής σου είναι πια γνωστή. “Κρατάω τις επιφυλάξεις μου”
Μ: Καλάααα!
Κ: Άντε σήκω κάνε ένα καφέ τώρα κι άσε την γκρίνια.
Μ: Διπλό βαρύ γλυκό!
Κ: Πάντα!