Δεν ξέρει ότι είναι δική του.
Έτσι του είπανε, μόνος του ακόμα δεν το έμαθε.
Καταλαβαίνει ότι η καρδιά του είναι σκληρή. Αυτό δεν το αρνείται.
Εχθρός είναι γι’ αυτόν η ψυχή.
Εκείνη που κατέχει αγάπη και στοργή. Και όλα.
Την φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι.
Όταν προσπαθεί να την γνωρίσει ξυπνάει η νοσταλγία.
Αλήθεια δεν θέλει να θυμάται.
Τόσο προδομένος αισθάνεται.
Αφήστε τον να πάει σπίτι του.
Όπου κι αν είναι αυτό.
Ότι και να λέμε εμείς, όσο και να θέλουμε να τον κρατάμε ξύπνιο
θα κουραστεί από τις σκέψεις.
Αφήστε τον να κοιμηθεί απόψε.
Και κάθε απόψε.
…για έναν παππού…
