Ένας αρχαίος ινδιάνικος μύθος προσπαθεί να μας διδάξει τον σωστό τρόπο της συμβίωσης δυο ανθρώπων που συναντιούνται, ερωτεύονται και αποφασίζουν τελικά να συμβιώσουν. Πριν από πολλά χρόνια, δυο νέοι , πλησίασαν το σοφό γέροντα της φυλής και του ζήτησαν να τους φτιάξει ένα μαγικό φυλαχτό που θα τους κρατούσε για πάντα μαζί, να αγαπούν ο ένας τον άλλο για πάντα. Ο σοφός γέροντας τους κοίταξε για κάποια λεπτά και έπειτα τους είπε:
-Παιδιά μου για να γίνει πράξη η επιθυμία σας πρέπει να περάσετε μια δοκιμασία ο καθένας. Εσύ είπε στο αγόρι θέλω να τρέξεις στην απέναντι πλαγιά και να μου φέρεις εδώ αυτόν τον υπέροχο αετό που πετά πάνω από τα κεφάλια μας, κι εσύ είπε στην κοπέλα θέλώ να μου φέρεις αυτό το όμορφο γεράκι που κάνει βόλτες στον ουρανό.
Οι δυο νέοι αποχαιρέτησαν το γέροντα και μετά από τρεις επέστρεψαν έχοντας μαζί τους ο ένας τον αετό και η άλλη το γεράκι. Ο σοφός γέροντας έκοψε μια κλωστή από τη στολή του και έδεσε τα δυο πτηνά από τα πόδια και έπειτα πρόσταξε τον νεαρό να τα αφήσει ελεύθερα να πετάξουν στον ουρανό. Τα δυο πτηνά προσπαθούσαν ματαία να πετάξουν, τα φτερά του ενός εμπόδιζαν το άλλο, άρχισαν να τσιμπάει το ένα το άλλο μέχρι που τελικά πληγώθηκαν και έπεσαν στο έδαφος.
Ο σοφός γέροντας πήρε τα δυο πτηνά στα χέρια του και όσο φρόντιζε τις πληγές τους είπε στο ζευγάρι:
- Γνωρίσατε ο ένας τον άλλον και τον αγαπήσατε για αυτό που είναι. Ο καθένας έχει τα δικά του όνειρα, αν σας δέσω μαζί για πάντα θα καταλήξετε σαν τα δυο πτηνά. Δεν υπάρχει φυλαχτό για την αγάπη μονάχα να θυμάστε το εξής: «Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί αλλά ποτέ δεμένοι.
Παρατηρούμε συχνά στο περιβάλλον μας ή ακόμα και από εμάς τους ίδιους την δυσκολία που παρουσιάζεται στις σχέσεις όταν αυτές αλλάζουν επίπεδο. Όταν αποφασίζουμε να συμβιώσουμε με έναν άνθρωπο, είτε αυτό έχει τη μορφή του γάμου είτε έχει απλά τη μορφή της συγκατοίκησης πρέπει να φροντίζουμε και οι δύο να υπάρχει και ο προσωπικός χώρος τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Για κάποιο λόγο τείνουμε όλο και πιο συχνά να θεωρούμε κτήση μας τον άνθρωπο που αγαπάμε και μας αγαπάει. Ξεχνώντας πως ο άνθρωπος αυτός έχει δικαίωμα να δημιουργεί τα δικά του όνειρα και φυσικά να παλεύει για αυτά. Εμείς λοιπόν σαν σωστοί συνοδοιπόροι στο ταξίδι μας θα πρέπει απλά να αποτελούμε συντροφιά του και όχι να ακρωτηριάζουμε τα θέλω του μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τους δικούς μας φόβους.
Ίσως όλα ξεκινάνε από την έντονη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να αποκτά «τρόπαια» και να ακολουθεί πιστά όσα πρέπει επιμένει να του κρεμάει στην πλάτη η κοινωνία. «Πρέπει να παντρευτείς.» Μια φράση που ακούμε συχνά όλοι μας, κυρίως στις οικογενειακές συγκεντρώσεις ή ακόμα και σε τυχαίες στιγμές τόσο από τους στενούς συγγενείς μας όσο και από αυτούς που αποτελούν τον ευρύτερο οικογενειακό μας κύκλο. Αυτό το πρέπει λοιπόν πολλές φορές μας οδηγεί σε γάμους και σχέσεις συμβίωσης που μας κρατούν δεμένους κι ενώ προσμένουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε ψηλά στον ουρανό για να κατακτήσουμε τα όνειρα μας μένουμε καθηλωμένοι στο έδαφος και χάνουμε τον εαυτό μας συντηρώντας σχέσεις για ένα ξένο πρέπει.
Το μόνο που «πρέπει» στη ζωή είναι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε πολύ. Όχι για πάντα, αυτό κανένας δεν μπορεί να μας το εξασφαλίσει, ούτε κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να εγγυηθούμε το για πάντα γιατί και η δική μας διάρκεια είναι μικρότερη από το για πάντα. Είναι όμορφο να βρούμε έναν συνταξιδιώτη, να στέκεται δίπλα μας, κι εμείς δίπλα του. Να έχουμε διπλές χαρές και διπλές λύπες ακόμα κι αν τελικά έχουμε διαφορετικούς προορισμούς.
Μην δένετε όσους αγαπάτε, αφήστε τους ελεύθερους και δώστε τους λόγους να επιστρέφουν πάντα κοντά σας.
About the author
Ένα ταξίδι είναι η ζωή, μια βόλτα με φίλους. Καθε μερα της μας χαρίζει "εύρετρα", κάθε νύχτα της ξυπνάει τα θέλω που βάλαμε νωρίς για ύπνο. Ακροβάτης είμαι ανάμεσα σε θέλω και πρέπει, χαράζω λέξεις σε χαρτιά και τις αφήνω να πετάξουν μακριά.