Τα τελευταία χρόνια όλο και κερδίζουν έδαφος τηλεοπτικά σκουπίδια που αφενός υποτιμούν την γυναίκα και αφετέρου την οδηγούν στην υπερκατανάλωση προϊόντων μόδας δίνοντας της, την εντύπωση πως έτσι θα γίνει ευτυχισμένη και θα καλύψει τυχόν συναισθηματικά κενά που αντιμετωπίζει σαν φυσιολογικός άνθρωπος που βιώνει την καθημερινότητα με τις τριβές και τις άπειρες υποχρεώσεις, επαγγελματικές ή οικογενειακές.
Ο ρόλος της γυναίκας έχει αλλάξει, πήρε αρκετές δεκαετίες στο γυναικείο φύλλο να κερδίσει τη θέση του στην αγορά εργασίας, να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει το διττό ρόλο της εργαζόμενης μητέρας και μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο ως εργαζόμενη σύζυγος. Η σύγχρονη λοιπόν κοινωνία με την «καραμέλα» της απελευθέρωσης και της ισότητας της με τα δυο φύλλα την άγει και τη φέρει σε τηλεοπτικά προϊόντα που κρίνουν δήθεν τις ενδυματολογικές της προτιμήσεις αλλά ταυτόχρονα επιτυγχάνουν να την κρίνουν έμμεσα τόσο για το σώμα της αλλά ακόμα και για το χαρακτήρα της. Δημιουργούν έντονες ίντριγκες ανάμεσα στις παίκτριες και προωθούν πρότυπα κενού πνεύματος.
Η γυναίκα επιτρέψτε μου να πω ότι δεν είναι αυτή η παρουσία με τα τέλειες σωματικές αναλογίες που φοράει την τελευταία λέξη της μόδας, είναι αυτή που ξυπνάει νωρίτερα από όλους στο σπίτι για να ετοιμάσει τα πάντα για άλλους και μετά να ετοιμάσει και ότι χρειάζεται η ίδια, αυτή που αποχαιρετά με μια αγκαλιά τα παιδιά στην πόρτα του σχολείου και που παλεύει ακόμα και κατά τη διάρκεια της οδήγησης μέχρι σε αυτό να νουθετήσει τα παιδιά της.
Είναι αυτή που κάθε μέρα καλείται αν αποδείξει ότι κατέχει το συγκεκριμένο πόστο στη δουλειά της γιατί έχει ικανότητες και όχι ωραία πόδια. Είναι αυτή που μιλάει στα πεταχτά με τις φίλες της και κανονίζει να τις συναντήσει στα κλεφτά όσο περιμένει να τελειώσουν τα παιδιά από τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι αυτή που όταν φύγει από το γραφείο της τρέχει στο super market για να κάνει τα απαραίτητα ψώνια και γυρνάει στο σπίτι να ετοιμάσει το φαγητό. Ανακατεύει την κατσαρόλα και ταυτόχρονα εξηγεί κανόνες γραμματικής , η επαναλαμβάνει την προπαίδεια. Είναι αυτή που διαβάζει το βράδυ με μάτια σχεδόν κλειστά από τη νύστα και καταλήγει να ξαπλώνει πάλι τελευταία ή να την παίρνει ο ύπνος στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση.
Είναι ταυτόχρονα μάνα, σύζυγος, εργαζόμενη, δασκάλα, γιατρός, ψυχολόγος, γκόμενα αλλά δεν είναι αυτό το κενό σώμα που προσπαθεί να μας πείσει πως είναι η τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα. Η γυναίκα είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Έχει σάρκα και ψυχή. Κουράζεται, εξαντλείται, γελάει δυνατά, περπατάει πιο άνετα στα χαμηλά της παπούτσια, την βολεύει καλύτερα το τζιν της και το άνετο φούτερ της, προτιμά να μην σπαταλάει χίλιες ώρες στο κομμωτήριο ή προτιμά να το κάνει, πληγώνεται και έχει αγωνία, κρύβει πάντα μέσα της ένα μικρό κοριτσάκι που της φωνάζει να δραπετεύσει από τα πρέπει που της φόρεσε ακούσια ή εκούσια η κοινωνία μας και ενίοτε το κάνει.
Η γυναίκα δεν είναι αναλώσιμο προϊόν, δεν έχει ανάγκη το «έχειν» για να είναι ευτυχισμένη της αρκεί ένα χαμόγελο, ένα χάδι, η γυναίκα ζητάει να αγαπηθεί και να την σέβονται μέσα στη κοινωνία αυτή. Δεν είναι μια γλάστρα για το σπίτι ή το γραφείο, έχει πνεύμα, έχει άποψη και δεν της αξίζει να άγεται σε εκπομπές που εκμηδενίζουν τα πάντα εκτός από τη σάρκα της.
About the author
Ένα ταξίδι είναι η ζωή, μια βόλτα με φίλους. Καθε μερα της μας χαρίζει "εύρετρα", κάθε νύχτα της ξυπνάει τα θέλω που βάλαμε νωρίς για ύπνο. Ακροβάτης είμαι ανάμεσα σε θέλω και πρέπει, χαράζω λέξεις σε χαρτιά και τις αφήνω να πετάξουν μακριά.