Αυτό το καλοκαίρι, κάποιες μέρες από τις διακοπές μας, τις περάσαμε στα Γιάννενα. Κι όταν λέω τις περάσαΜΕ εννοώ εμένα τον σύζυγό μου και τα δύο μας παιδιά.
Ένα απόγευμα σκεφτήκαμε να πάμε βόλτα στην άλλη μεριά της λίμνης, όπου είναι ένα μοναστήρι. Της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Δουραχάνι. Από κάτω ακριβώς στη λίμνη είχε πάπιες και χήνες και είχαμε πάρει διάφορα σνακς για να τις ταΐσουμε.
Ανεβήκαμε λοιπόν στο μοναστήρι. Καθηλωτικό! Αισθανόσουν την παρουσία της Παναγίας!
Από την παλαιότητα του κατάλαβα ότι ήταν και μεγάλης ιστορικής σημασίας.
Ανάψαμε κεράκια προσευχηθήκαμε βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και κατηφορίσαμε. Δίπλα από το μοναστήρι είναι ένα ορφανοτροφείο είχε και κάποιες κούνιες και είπαμε να πάμε να παίξουν λίγο και τα παιδιά.
Εκεί γνώρισα την Βασιλική. Ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες που ζει στο ορφανοτροφείο. Μέσα σε λίγα λεπτά αισθάνθηκα ενοχές. Αυτό το κορίτσι παρά τα προβλήματά του, είχε να δώσει αγάπη σε αγνώστους, ενώ η ίδια την έχει στερηθεί….. Κάθισε δίπλα μου και μου λέει… (Ενώ μιλούσε με μια δυσκολία) “θα πάω βόλτα στη λίμνη εγώ” Ναι; Με ποιον; της λέω… – “μόνη μου με το αυτοκίνητο! Και θα πάρω κι εσένα μαζί μου…” -Για λίγο σκέφτομαι πως δεν ισχύει αυτό…
Και όντως ήταν απλά μια σκέψη, μια πολύ όμορφη σκέψη! Ανοίγω την τσάντα μου και της δίνω ένα μωρομάντηλο γιατί είχε λερωθεί. –ωραια τσάντα μου λέει θα στην προσέχω εγω, δεν θα αφήσω κανέναν να στην πειράξει…. (Κι άλλη ωραία σκέψη). Κοιτάζει τον άντρα μου και μου λέει “αυτός είναι καλό παιδί“. Προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου…. – κι εσύ είσαι καλό παιδί της είπα… Ακολούθησε παύση…. Ύστερα μου ζήτησε να της δώσω τα γυαλιά μου για να την βγάλω μια φωτογραφία… Τα πήρε στα χέρια της μου λέει “ωραία είναι να στα καθαρίσω….” Την έβγαλα μια φωτογραφία…
Ήρθε η ώρα να φύγουμε – Την άλλη φορά που θα έρθω θα σου φέρω γυαλιά και τσάντα…της ειπα.
Έτρεμε από την χαρά της….
Καθώς κατηφορίζαμε προς την λίμνη έκλαιγα με λιγμούς, σκέψεις με πλημμύριζαν…. Έπρεπε να της δώσω την τσάντα μου, έπρεπε να της δώσω τα γυαλιά μου, έπρεπε να την πάρουμε μαζί μας βολτα στην λίμνη…
Μετά από λίγα λεπτά έπρεπε να ανασυνταχθώ για τα δικά μας τα παιδιά… Μας πλησίασαν χήνες…. Ολόκληρο κοπάδι…. Τις ταΐζαμε και τα παιδιά γελούσαν… Κάποια στιγμή περνούσε ένα αεροπλάνο, αγκαλιάστηκαμε και οι τέσσερις κοιτάζοντας ψηλά! Μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό! Που σημαίνει τόσα πολλά! “Οικογένεια”
Facebook Comments
About the author
Author profile
Βαγγελιώ Χαλιάσου
Χαλιάσου Αγγελική. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1981 έζησα σε πολύτεκνη οικογένεια. Γνώρισα την δύσκολη πλευρά της ζωής μέσα από τα μάτια του αυτιστικού αδερφού μου. Προσπαθώ για έναν καλύτερο κόσμο, στο ποσοστό που μου αναλογεί μέσα από τα καθαρά ζωηρά και ελπιδοφόρα μάτια των δύο παιδιών μου. Για τα παιδιά μου και τα παιδιά όλων μας!