Για μικρούς και μεγάλους.
Κάθε χρόνο, αυτές οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη μου φέρνουν μια ανησυχία. Μια ανυπομονησία και ταυτόχρονα ένα άγχος για το πως θα κυλήσει ο καιρός πάλι ως το καλοκαίρι. Θα μπορούσα να πω με σιγουριά πως, για μένα, ο νέος χρόνος δεν ξεκινά την Πρωτοχρονιά αλλά τον Σεπτέμβρη. Τότε που μετά την καλοκαιρινή ανάπαυλα, κάτι πάντα αλλάζει στην ζωή μου.
Τα σχολικά χρόνια δεν ήταν εντελώς ευχάριστα, ούτε ανέμελα και δεν μπορώ να πω πως τα θυμάμαι και τα νοσταλγώ τουλάχιστον στο σύνολο τους. Σίγουρα υπήρχαν αμέτρητες στιγμές ανεμελιάς και παιχνιδιού,τυλιγμένες όμως με ένα πέπλο άγχους από τις παιδικές και εφηβικές υποχρεώσεις. Σχολείο, φροντιστήρια, διαγωνίσματα, αθλήματα, μουσικά όργανα, πανελλαδικές αργότερα. Αυτή η συνεχής διαδικασία εξετάσεων σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε κοινωνικό και φιλικό (αν κάνω το τάδε, θα είμαι περισσότερο αποδεκτός στην παρέα;) δεν θα έλεγα πως ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστική.
Είχα την τύχη παρόλα αυτά να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που δεν πιέστηκα ιδιαίτερα να κάνω συγκεκριμένες επιλογές, δεν βίωσα απωθημένα των γονιών μου να φορτώνονται πάνω μου. Είναι όμως γνωστό πως η τακτική αυτή είναι συχνή. Γονείς και περίγυρος προβάλλουν τις έπιθυμίες τους πάνω στα παιδιά τους και προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να νιώσουν πετυχημένοι στους τομείς που δεν κατάφεραν “όταν ήταν η κατάλληλη ώρα.” Αλήθεια, ποιά είναι αυτή η κατάλληλη ώρα, θέλετε να μου πείτε; Πώς ορίζεται η κατάλληλη ώρα και στιγμή για το κάθετι στη ζωή ενός ανθρώπου ; “Εγω δεν συμμετέχω σε παιχνίδια πια. Τι βλακείες είναι αυτές; Παιδιά είμαστε;” “Καλά ε..ο Δείνα ακόμα ασχολείτε με τέτοια πράγματα;Πρέπει να είναι εντελώς ανώριμος.” “Οι σοβαροί άνθρωποι δεν τα κάνουν αυτά.” Έχω μια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα: Όσα δεν φτάνει η αλεπού,τα κάνει κρεμαστάρια φίλοι μου.Και ο νοών νοείτω.
Αλλη ερώτηση:αντι να φορτώσω στα παιδιά μου αυτά που κατα βάθος λαχταρώ εγώ,γιατί να μην τα κάνω εγώ ο ίδιος;Το κάθε παιδί έχει ξεχωριστά όνειρα και σχέδια για το μέλλον του και πολλές φορές δεν σχετίζονται με εκείνα της οικογένειάς του.Ας μάθουν οι γονείς να αποδέχονται και να τα αγκαλιάζουν και η επιτυχία θα έρθει,μόνο να μην υπάρχει η απαίτηση να έρθει όπως τη θέλουν εκείνοι.Υπάρχει και μια ιδιαίτερα εκνευριστική ευχή που λέγεται κατά καιρούς “Να τα χαίρεστε και να τα δείτε όπως επιθυμείτε!”Συγγνώμη αλλά ακούγεται κάπως εγωιστικό.Γιατί όχι όπως επιθυμούν αυτά τα ίδια;
Υπενθύμιση λοιπόν,κι ας την βάλω και στο κινητο μου να χτυπάει καθημερινά για να την συνηθίσω αν χρειαστεί.Να ωθώ το παιδί μου να διαλέγει με αυτοπεποίθηση τι θέλει να κάνει.Χωρίς να νιώθει ότι μου χρωστάει εμένα κάτι.Χωρίς να νιώθει υποχρεωμένο να επιτύχει επειδή “εγώ πληρώνω.”Χωρίς να φοβάται πως θα το απορρίψω επειδή δεν είναι καλός στα μαθηματικά ή επειδή βαριέται την ιστορία.Να του δίνω δύναμη να συνεχίζει να προσπαθεί για το καλύτερο αποτέλεσμα αλλά να του δείχνω ταυτόχρονα πως δεν είναι το παν.Και μια τελευταία για τον εαυτό μου:Να σταματήσω να κρίνω αφ´υψηλού και να γκρινιάζω και να καταλάβω πως δεν είναι κακό να θέλω καινούργια πράγματα.Όσο ζώ,μαθαίνω.Όσο ζώ,μπορώ να κάνω ό,τι με γεμίζει.Όσο ζώ,με απλά λόγια,μπορώ να κάνω Ο,ΤΙ γουστάρω.
Καλή αρχή σε όλους!
About the author
Με το σμίξιμο της Αθήνας,της Ζακύνθου και της Μικράς Ασίας και το μπέρδεμα όλων αυτών των διαφορετικών κουλτούρων στο κεφάλι,προέκυψα εγώ.Αγχώδης εκ φύσεως,ονειροπόλα εκ πεποιθήσεως και καθηγήτρια αγγλικών εν ενεργεία γράφω για να τα βγάζω από μέσα μου και για να βάζω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.Αγαπώ το καθαρό βλέμμα των παιδιών,τα αστέρια και να μην αφήνω τίποτα να πέσει κάτω.Αν σε πετύχω να αδικείς κάποιον,το μόνο σίγουρο είναι πως θα με βρείς μπροστά σου...τουλάχιστον μέσα στο μυαλό μου.Α!και λατρεύω τη σοκολάτα.Σε οποιαδήποτε μορφή
