Η ετοιμασία μιας βαλίτσας δεν είναι απλό πράγμα. Θέλει σκέψη, προγραμματισμό, χρόνο, φαντασία, οργάνωση μα και κέφι. Θυμάμαι ακόμη, μικρός όταν ήμουν και με έστελναν οι γονείς μου διακοπές, την μητέρα μου να με βάζει να κάνω λίστα με τα περιεχόμενα της βαλίτσας μου, ώστε να βεβαιωθώ πως δεν θα ξεχάσω τίποτα με την επιστροφή μου. Κι αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι.
Από την αναζήτηση της σωστής βαλίτσας στην αποθήκη (ανάλογα με την περίσταση του ταξιδιού) έως την τοποθέτησή της στο μέσο του ταξιδιού, η διαδικασία που ακολουθείται μπορεί να χαρακτηριστεί ως και επίπονη.
Για έναν αγχώδη ταξιδιώτη, όπως η Rebecca Willis, συντάκτρια, η ετοιμασία της βαλίτσας αποτελεί μια μισητή διαδικασία, όπως η ίδια παραδέχεται. Κατά το “πακετάρισμα”, μάλιστα, σε κάποια γωνιά του μυαλού της, σκέφτεται πώς θα έμοιαζαν τα υπάρχοντά της κρεμασμένα σε δέντρα στο κεντρικό θέμα του δελτίου ειδήσεων.
Τι, όμως, είναι αυτό που πραγματικά μετατρέπει την προετοιμασίας της βαλίτσας μας σε μια τόσο αγχωτική διαδικασία; Η Rebecca Willis μας δίνει την απάντηση.
“Υπάρχουν πολλές πηγές άντλησης συμβουλών στο διαδίκτυο (αλλά και σε βιβλία) σχετικά με το πώς να φτιάξεις μια βαλίτσα. Κατ’αρχήν υπάρχουν θέματα που άπτονται της ίδιας της βαλίτσας. Θα έχει σκληρά ή μαλακά τοιχώματα; Θα έχει τέσσερις ή δύο ρόδες; Έπειτα, αρχίζει η αναζήτηση για το εάν είναι προτιμότερο να κουλουριάζουμε τα ρούχα μας ή να τα διπλώνουμε επίπεδα. Κάποιοι, γνώστες του τρόπου με τον οποίον συμπεριφέρονται στις βαλίτσες οι υπάλληλοι των αεροδρομίων, ορκίζονται πως είναι προτιμότερο να βολεύεις τα παπούτσια σου στο κάτω μέρος της βαλίτσας. Άλλοι θα σε συμβουλέψουν να βάλεις όλα σου τα πράγματα σε πλαστικές σακούλες πριν τα τοποθετήσεις μέσα στην βαλίτσα – πράγμα ορθό πιστεύω, όμως μόνο για σφουγγάρια μπάνιου που τείνουν να στάζουν σε υψηλό υψόμετρο. Κατά την άφιξή σας, εάν τα ρούχα σας είναι τσαλακωμένα (ίσως να ξεχάσατε να τοποθετήσετε ανάμεσά τους χαρτί περιτυλίγματος), θα μπορέσετε ενδεχομένως να τα επαναφέρετε τοποθετώντας τα σε ένα μπάνιο γεμάτο υδρατμούς. Και ούτω καθεξής…
Υπάρχει, όμως, λιγότερη ανάλυση για το τι κάνει την διαδικασία της ετοιμασίας της βαλίτσας τόσο αγχωτική. Είμαι της άποψης πως ο συνδυασμός των αυστηρών περιορισμών -προθεσμίες, περιορισμοί ως προς το βάρος και το μέγεθος της βαλίτσας, των άγνωστων μεταβλητών των διαφορετικών κλιμάτων και του τρόπου ένδυσης στις χώρες προορισμού, αποτελεί έναν λόγο, ειδικά κομμένο και ραμμένο, για να μας προκαλεί άγχος.
Το να ταξιδεύουμε με τα τελείως απαραίτητα σε μακρινά μέρη, είναι αποτέλεσμα του εκδημοκρατισμού των ταξιδίων, που ξεκίνησε περί τα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς και της δημοφιλίας του αεροπλάνου. Την εποχή που μόνο οι πλούσιοι έκαναν ταξίδια αναψυχής, ήταν μια διαδικασία περισσότερο παρόμοια με αυτή της μετακόμισης σπιτιού, με “κουβαλητές” και προσωπικό που ασχολούνταν με το φτιάξιμο και την μεταφορά βαλιτσών σε ντουζίνες (η κάθε μία για συγκεκριμένη χρήση) και σε διάφορα μεγέθη (από μπαούλα έως κούτες για καπέλα). Ο αγγλικός όρος suit case – δύο ξεχωριστές λέξεις τότε – αναφερόταν στην θήκη εκείνη για την αποκλειστική μεταφορά των ανδρικών κουστουμιών.
Εντελώς συμπτωματικά, μια από τις λιγοστές φορές που ζηλεύω την ενδυματική απλότητα των ανδρών είναι όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με μια άδεια βαλίτσα. Κατά κανόνα, οι άνδρες δεν χρειάζεται να παίρνουν μαζί τους καλσόν και κάλτσες, ή διαφορετικά εσώρουχα για διαφορετικές ενδυματολογικές επιλογές, ή μέϊκ-απ και παπούτσια με τακούνια για το βράδυ. Οι γυναίκες, στην ουσία, δεν τα χρειάζονται όλα αυτά, απλά νοιώθουν πως τα χρειάζονται. Διότι τα ρούχα αποτελούν ένα είδος “καμουφλάζ”, πρέπει να ταιριάζουν με το περιβάλλον. Όταν ταξιδεύουμε, ξεφεύγουμε από την ρουτίνα μας – στην ουσία αυτός είναι και ένας από τους λόγους που ταξιδεύουμε. Συνεπώς δεν γνωρίζουμε σε τι περιβάλλον θα πρέπει να ενταχθούμε και να ταιριάξουμε. Το τραύμα της όλης διαδικασίας της ετοιμασία της βαλίτσας, αφορά στo στρίμωγμα των απείρων πιθανοτήτων του τόπου προορισμού μέσα σε έναν ελάχιστο αριθμό βαλιτσών.
Όμως, δεν είναι όλα μέσα στο μυαλό μας. Τίθεται και το πρακτικό θέμα του τι ακριβώς θα πάρεις μαζί ώστε να αρμόζει σε κάθε περίσταση. Τα κατάλληλα ρούχα μπορούν και να “ανοίξουν πόρτες”: σε κάποιες χώρες δεν επιτρέπεται η επίσκεψη θρησκευτικών τοποθεσιών εκτός κι αν καλύπτεις συγκεκριμένα μέρη του σώματός σου. Τα παπούτσια σου μπορεί να σε ζεσταίνουν αφόρητα ή να σου δημιουργήσουν φουσκάλες έπειτα από μια ημέρα επίσκεψης στα αξιοθέατα. Αυτό, όμως, δεν το γνωρίζεις εάν τα πόδια σου δεν έχουν πρηστεί κάτω από τον ήλιο του νότου. Ενώ μεγαλώνεις, η διαδικασία ετοιμασίας της βαλίτσας γίνεται ευκολότερη, γιατί γνωρίζεις τι χρειάζεσαι σε κάθε περίσταση.
Ο μόνος λογικός τρόπος για να προετοιμαστείς για οτιδήποτε το απρόοπτο, είναι να τα πάρεις όλα μαζί σου – πράγμα αδύνατον, εκτός εάν έχεις την ίδια βαλίτσα με αυτή της Mary Poppins. Γνωρίζουμε ότι κατέχουμε πολλά πράγματα, ότι είμαστε δεμένοι με τα υλικά αγαθά και πως θα ήταν καλό να αφήσουμε πίσω πολλά από αυτά. Φοβόμαστε, όμως, μήπως και βρεθούμε φτηνά εξοπλισμένοι. Τούτη την εποχή, είναι πολύ πιθανό ένα άρθρο στην εφημερίδα να μας υποδείξει αυτό που ήδη γνωρίζουμε: ότι στις διακοπές μας χρησιμοποιούμε μόνο το 50% των πραγμάτων που παίρνουμε μαζί μας. Στην πραγματικότητα, όμως, ποτέ δεν γνωρίζουμε ποιο είναι αυτό το 50%. Ίσως, κατά την διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού, να μπορούμε να προβλέψουμε επ’ ακριβώς, και βαριεστημένα, τι ακριβώς θα χρειαζόμασταν. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η ετοιμασία μιας βαλίτσας αποτελεί στοιχηματική διαδικασία: το επιπλέον 50% που παίρνουμε μαζί μας καλύπτει τόσο τις πιθανότητες, όσο και εμάς προσωπικά.
Το να αποφασίζεις τι θα πάρεις μαζί σου σημαίνει πως προσπαθείς να προβλέψεις κάθε πιθανό ενδεχόμενο. Πρέπει να φανταστείς, εκ των προτέρων, το ταξίδι σου ώστε να το ζήσεις νοητικά προτού καν ξεκινήσεις. Εάν ο διαλογισμός αφορά στην επικέντρωση του ατόμου στο παρόν, τότε η προετοιμασία της βαλίτσας μας – μιας κατ΄εξοχήν προληπτικής διαδικασίας – θα είναι πάντα, εξ’ ορισμού, μια στρεσογόνα διαδικασία. Μας στερεί κάτι από την υπόσχεση, τον αυθορμητισμό και την περιπέτεια του ταξιδιού. Για αυτό και απεχθάνομαι την προετοιμασία της βαλίτσα μου: μου χαλάει τις διακοπές!
Η Rebecca Willis είναι συνεργαζόμενη συντάκτρια του περιοδικού Intelligent Life και πρώην συντάκτρια ταξιδιωτικών θεμάτων του περιοδικού Vogue.
Facebook Comments
About the author
Author profile
"Όσο πιο προσωπικό είναι αυτό που εκφράζει η τέχνη, τόσο περισσότερους αφορά" Μάνος Χατζιδάκης
