Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 στις 7:30 το πρωί, η Έλλη Λαμπέτη θα αφήσει την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Mount Sinai Hospital των ΗΠΑ, νικημένη απ’ τον καρκίνο. Τέσσερα χρόνια πριν, το 1979, η σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιός με το μοναδικό ταμπεραμέντο, θα δώσει την τελευταία τηλεοπτική της συνέντευξη στην εκπομπή «Παρασκήνιο» και τη Σούλα Αλεξανδροπούλου.
Στο σπάνιο αυτό ντοκουμέντο, η Λαμπέτη μιλά για τη “Φιλουμένα Μαρτουράνο”,το έργο του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο, στο οποίο πρωταγωνιστούσε εκείνη τη χρονιά μαζί με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τη Σαπφώ Νοταρά στη σκηνή του Θεάτρου Σούπερσταρ, για το θέατρο – τη μεγάλη της αγάπη, έως για το χαρακτηριστικό της ψεύδισμα, το ελάττωμα που κατάφερε να μετατρέψει σε μια ξεχωριστή υποκριτική ταυτότητα.
Για το χαρακτηριστικό της ψεύδισμα:
«Όταν ήμουν νέα νομίζω ότι ψεύδιζα περισσότερο. Ξέρεις τι σημαίνει “ψεύδισμα”; Μου το χει πει η Μαρίκα Κοτοπούλη. Ο ήχος του “πσ” προδίδει αυτόν που ψευδίζει, γιατί φυσικά ένας που ψευδίζει δεν ψευδίζει σε όλα. Εγώ, ας πούμε, ψευδίζω μόνο σε ειδικές λέξεις. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε σχολή. Θα ήταν και ανόητο να είχε γίνει γιατί οπωσδήποτε αυτό είναι ένα ελάττωμα. Είναι σαν να είσαι χορευτής και να έχεις πρόβλημα στο πόδι. Τώρα το έχω διορθώσει. Όταν πρωτάκουσα τον εαυτό μου στο ραδιόφωνο, είχα πάθει σοκ. Ήταν όλο ένα ψεύδισμα. Λέω, “Μα, πως είναι δυνατόν να με δέχονται μ’ αυτή την ομιλία;”. Αλλά, πήρα και θάρρος. Λέω “Ε, αφού με δέχονται έτσι όπως μιλάω, θα πει ότι είμαι πολύ καλή!”.
Για τη Φιλουμένα:
«Η συμμετοχή του κοινού είναι για μένα πρωτοφανής. Λέει η Φιλουμένα “το συμφέρον θα μπει ανάμεσά τους και από αδέρφια θα γίνουν εχθροί” και ακούς από κάτω: “Δίκιο έχει”, “Σωστά”. Ή ακόμα όταν λέει, “Ξέρεις πότε κλαίει ο άνθρωπος; Κλαίει όταν έχει γνωρίσει την ευτυχία και δεν την έχει πια” κι ακούς από κάτω να λένε “Έτσι είναι!”».
«Το ότι ένα πρόσωπο δεν έχει κλάψει ποτέ, μου είχε φανεί συναρπαστικό σαν ψάξιμο. Ποια είναι αυτή η γυναίκα που δεν έχει κλάψει ποτέ και μάλιστα μια γυναίκα με τόσες ευαισθησίες, όπως είναι η Φιλουμένα; Κατάλαβα εξαρχής ότι είναι σε μια συνεχή άμυνα. Λοιπόν, σκέψου ένα ον που δεν είχε ποτέ την ανακούφιση του κλάματος. Εκεί την έχω λατρέψει. Αλλά σκέψου να αντέχει 25 χρόνια να μην κλαίει. Όταν στο φινάλε κλαίει είναι γιατί ο αγώνας της τελείωσε. Είναι σαν να λέει “δεν μάχομαι πια”».
Η αγάπη της για το θέατρο:
«Ζεις όλη μέρα με την αγωνία αν θα μπορείς να παίξεις το βράδυ στο θέατρο. Είναι αλήθεια ότι κάποια βράδια μπορείς περισσότερο και καλύτερα και άλλα βράδια χειρότερα. Αυτό είναι και το μαρτύριο του ηθοποιού. Να ξέρει ότι μπορούσε καλύτερα αλλά έχασε τη στιγμή ή ότι τα νεύρα του δεν υπάκουσαν. Για σκέψου τι σημαίνει να παίζεις με το νευρικό σου σύστημα. Αν πάρεις έναν μουσικό, έχει το μουσικό του όργανο, που το έχει κουρδίσει από πριν και θα αποδώσει. Ο ηθοποιός παίζει με το νευρικό του σύστημα, που πρέπει να το ερεθίζει κι αυτό είναι μαρτύριο. Αλλά το αγαπώ το θέατρο. Αχ, μ’ αρέσει να παίζω. Τώρα νομίζω ότι μ’ αρέσει πιο πολύ από ποτέ!».
Δείτε στο παρακάτω βίντεο την τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη της αξέχαστης ηθοποιού, από το πρώτο μέρος της εκπομπής «Παρασκήνιο» του 1979:
Κείμενο: Βλάσης Κωστούρος
About the author
"Όσο πιο προσωπικό είναι αυτό που εκφράζει η τέχνη, τόσο περισσότερους αφορά" Μάνος Χατζιδάκης
