…δεν είναι αυτό που νομίζεις!
Παρήλθον ημέραι και χρόνοι μεγάλοι, εις βάτους επνίγη το εύβοτρυ κλήμα, η κόμη γονέων σεπτών ελευκάνθη και μείρακες ήδη τα βρέφη θα είναι αφ’ ότου της ξένης η άλμη μας ζει.Ο ναύτης με μόχθους ιθύνων το σκάφος εν μέσω λαιλάπων κι εν μέσω θηρίων, ο πλάνης περών των ερήμων τα πλάτη, προς τ’ άστρα το […]
Συνεχίστε την ανάγνωση
Ο άγνωστοςΣτα σκοτεινά έγκατά μας κατοικείκάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας,χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος,με μνήμη πιο παλιά απ’ τον κόσμο, φορτωμένοςμε τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας.Θλιμμένος περιπαιχτικός ή και χαρούμενος, αόρατος μας κυβερνά·δέχεται απ’ έξω τον αντίχτυποκαι δίνει την απάντηση.Τα παρελθόντα μάς θυμίζεικαι τα μέλλοντα μας προμυνά.Κάποτε, ωστόσο, μας […]
Συνεχίστε την ανάγνωση
Νωρίς έμαθα να αλλάζω τα πάντα γρήγορατο χώμα που βάδισα, τον αέρα που ανάσαιναξένοιαστα το κάνω, κι όμως βλέπω ακόμηπως οι άλλοι θέλουν να πάρουν πολλά μαζί τους. Άσε το πλοίο σου ανάλαφρο, φύγε ξένοιαστα πίσωάφησε το πλοίο σου ξένοιαστα πίσωόταν σου λένενα πάρεις τον δρόμο για το εσωτερικό της χώρας. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν […]
Συνεχίστε την ανάγνωση
Mπορεί και να πεθάνει αυτή τη νύχταένα τσουρούφλισμα από σφαίρα στο σακκάκι τουTράβηξε αυτή τη νύχτα για το θάνατομε τα ίδια του τα πόδια…–Mή και σου βρίσκεται κάνα τσιγάρο; λέει…–Nαι, λέω.–Σπίρτα;-Όχι,η σφαίρα μπορεί να τ’ ανάψει,είπα.Πήρε το τσιγάροέφυγε…Mπορεί τώρα να κείτεται φαρδύς – πλατύς πάνου στο χώμαΜ’ ένα τσιγάρο που δεν τα’ άναψε στα χείλη […]
Συνεχίστε την ανάγνωση
Έτσι τους βλέπω τους κήπους.Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία. Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμησή της νιότης παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία… Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα, όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα. Το κυπαρίσσι, ατελείωτο […]
Συνεχίστε την ανάγνωσηΤι να σου πω, φθινόπωρο, που πνέεις από τα φώτα της πολιτείας και φτάνεις ως τα νέφη τ’ ουρανού; Ύμνοι, σύμβολα, ποιητικές, όλα γνωστά από πρώτα, φυλλοροούν στην κόμη σου τα ψυχρά άνθη του νου. Γίγας, αυτοκρατορικό φάσμα, καθώς προβαίνεις στο δρόμο της πικρίας και της περισυλλογής, αστέρια με το πρόσωπο, με της χρυσής σου […]
Συνεχίστε την ανάγνωση
III Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ’ έπλασες γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
Συνεχίστε την ανάγνωση