Μαμά, μαμά! Αλήθεια ποιος φέρνει το παιδιά; Ο πελαργός αγάπη μου, να γνωρίζονται δύο άνθρωποι και η αγάπη τους είναι τόσο μεγάλη που κάποια στιγμή ξεκινά από την άλλη άκρη της γης ένας πανέμορφος πελαργός και μεταφέρει στο ράμφος του ένα παιδάκι, το αφήνει στη πόρτα των δύο ανθρώπων και αυτοί το αγαπούν γιατί ειναι το δικό τους πανέμορφο μωρό.
Στην ανατολή του 2020, με τις ανθρώπινες κοινωνίες να ξεθωριάζουν από την κρίση των αξιών ίσως θα έπρεπε σαν κοινωνία να απαγκιστρωθούμε επιτέλους από όλα αυτά τα «κακώς κείμενα» που μεταλαμπαδεύουμε από τη μια γενιά στην άλλη, κυρίως γιατί γαλουχούνται οι επόμενες γενιές με στερεότυπα και προκαταλήψεις που την οδηγούν στην δυστυχία. Σήμερα αναρτήθηκε μια αφίσα στο μετρό της Αθήνας που προσπαθεί να μας «νουθετήσει» σχετικά με τις εκτρώσεις.
Πέρα από κάθε θρησκεία η κάθε προσωπικό ηθικό κώδικα που έχει σχηματίσει ο καθένας μας καλό θα ήταν να μην προσπεράσουμε το γεγονός αυτό με ελαφρότητα. Ο ερχομός ενός παιδιού οφείλει να αποτελεί επιθυμία και ταυτόχρονα συνειδητή απόφαση δύο ανθρώπων. Η έκτρωση δεν αποτελεί σίγουρα ευχάριστη διαδικασία για κανέναν, είναι όμως επιλογή. Καμία θρησκεία, καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αποφασίσει για εσένα αν θα γίνεις γονιός. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν νιώθουν έτοιμοι για να γίνουν γονείς, άλλοι πάλι που ζυγίζουν τις καταστάσεις και τα γεγονότα και τελικά αποφασίζουν να σκοτώσουν ένα έμβρυο. Γιατί αυτό πρέπει απαραίτητα να αποτελεί έγκλημα; Γιατί πρέπει να στοχοποιούνται όσοι συνειδητά αποφασίζουν να τερματίσουν μια εγκυμοσύνη και δεν στοχοποιούνται με κρεμασμένες αφίσες όσοι μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε άσχημες συνθήκες; Όσοι τα βιάζουν, όσοι τα οδηγούν στην εργασία, όσοι τα χτυπούν, όσοι τους στερούν την μόρφωση, όσοι τα εγκαταλείπουν σε κάδους σκουπιδιών και όσοι τέλος πάντων αδιαφορούν για την ύπαρξη τους και τα αμελούν;
Σε μια χώρα που ο πληθυσμός της συνεχώς γερνάει γιατί η οικονομική κρίση εξαθλίωσε σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα και οι νέοι εργάζονται αμοιβόμενοι με μισθούς που θυμίζουν χαρτζιλίκι και όχι απολαβές για μια ζωή με ποιότητα και δημιουργία πριν σηκώσουμε το δάχτυλο και δείξουμε τη «πόρνη» που αποφάσισε να κάνει έκτρωση καλό θα ήταν να σιωπήσουν όλοι. Τα παιδιά ξέρετε δεν είναι μια απόφαση που παίρνει κάποιος ούτε για να ικανοποιήσει τον κοινωνικό του περίγυρο αλλά ούτε και γιατί απλά έτυχε να έρθουν.
Πριν γίνεις γονιός πρέπει να είσαι έτοιμος να βάλεις στην άκρη το εγώ σου, να γνωρίζεις πως προτεραιότητα της ζωής σου θα είναι εφεξής αυτό το μικρό ανθρωπάκι. Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι θα του κρατάς το χέρι για πολλά χρόνια, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να του δώσεις τα κατάλληλα ερεθίσματα για να μπορέσει να ξεδιπλώσει όλα του τα ταλέντα και να ανακαλύψει τελικά το μονοπάτι που θα διασχίσει στο ταξίδι της ζωής.
Πριν λίγες μέρες πέθανε ένα βρέφος μέσα σε μια βάρκα, γεννήθηκε λέει και πέθανε μέσα στη βάρκα. Πρόσφυγας, λαθρομετανάστης… όπως και να έχει φαίνεται πως το βρέφος αυτό περίσσευε από τα δικά μας κοινωνικά σύνολα. Σκέφτομαι πως θα νιώθει η μητέρα του, σκέφτομαι πόσο ένοχοι είμαστε όλοι εμείς για το θάνατο του.
Τελικά είμαστε ένας φαύλος κύκλος. Υψώνουμε αφίσες, σηκώνουμε το δάχτυλο με ευκολία για να κρίνουμε, γινόμαστε ηθικοί και θρήσκοι ενώ έμμεσα ή άμεσα έχουμε ήδη βάψει τα χέρια μας με αίμα. Τίποτα δεν είναι σωστό και λάθος στη ζωή, κανείς δεν μπορεί να κρίνει γιατί κανείς δεν έχει περπατήσει τον ίδιο δρόμο με αυτόν που αποφασίζει.
Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τη νέα γενιά, αν πραγματικά θέλουμε να μειώσουμε τα ποσοστά των εκτρώσεων τότε θα πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να καλλιεργήσουμε την σεξουαλική αγωγή στα παιδιά μας. Ναι μαζί με όλα τα μαθήματα που φροντίζουν να οξύνουν τη σκέψη τους είναι πια επιτακτική ανάγκη να προσθέσουμε και αυτό της σεξουαλικής αγωγής για να τους μάθουμε να προστατεύουν το σώμα τους, για να τους μάθουμε πως πριν φτάσουμε στην έκτρωση υπάρχει η αντισύλληψη που δεν έχει κανένα ψυχολογικό κόστος.
Ας σταματήσουμε πια να κρύβουμε στο μπαούλο δαίμονες, είμαστε στη χαραυγή του 2020 και οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια τη γέννηση ή την μη γέννηση παιδιών. Έχουμε ανάγκη από ευτυχισμένους ανθρώπους όχι από ανθρώπους που στενεύονται από τα πρέπει και τα μη κάποιας θρησκείας, κάποιας κοινωνίας, κάποιας συνήθειας!
About the author
Ένα ταξίδι είναι η ζωή, μια βόλτα με φίλους. Καθε μερα της μας χαρίζει "εύρετρα", κάθε νύχτα της ξυπνάει τα θέλω που βάλαμε νωρίς για ύπνο. Ακροβάτης είμαι ανάμεσα σε θέλω και πρέπει, χαράζω λέξεις σε χαρτιά και τις αφήνω να πετάξουν μακριά.
