Και πόσο μακρυά είναι από την πραγματικότητα.
Η Κυριακή που πέρασε ήταν απρόσμενα ηλιόλουστη και αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία για να την ευχαριστηθούμε και να μαζέψουμε δυνάμεις για την εβδομάδα που ερχόταν. Κάποια στιγμή καθώς περπατούσαμε, πέφτει το βλέμμα μου πάνω σε έναν κύριο ο οποίος έχει ενώσει τα χέρια του στο ύψος του στήθους και μιλάει εμφανώς φωναχτά, σαν να μιλάει σε κάποιο αόρατο ακροατήριο,λέγοντας “αυτά εσύ δεν θα τα αγγίζεις. Δεν θα ασχοληθείς ποτέ εσύ με αυτά!Δεν υπάρχει λόγος να σου πω τι είναι.” Κατεβάζοντας τα μάτια μου,βλέπω ότι ο κύριος απευθυνόταν σε ένα μικρό παιδάκι το πολύ τριών χρόνων το οποίο τον κοιτούσε με απορία, δείχνοντας του ξανά και ξανά τα σύνεργα μια οδοκαθαριστριας. Παραδίπλα,η μητέρα χαμογελούσε αμήχανα.
Ύστερα από λίγα λεπτά παρατήρησης κατάλαβα πως ο προαναφερθείς μπαμπάς προσπαθούσε να εξηγήσει στον γιό του πως αυτά είναι γυναικεία πράγματα και αυτός δεν πρέπει να τα αγγίζει διότι δεν θα του χρειαστούν ποτέ. Με άλλα λόγια,είχε την υπέρτατη τύχη να γεννηθεί αγόρι οπότε δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί ποτέ με την καθαριότητα οποιουδήποτε τύπου. Δηλαδή, πηγαίνοντάς το ένα βήμα παρακάτω, επειδή είναι γένους αρσενικού δεν χρειάζεται να ενδιαφέρεται για θέματα καθαριότητας. Γιατί θα υπάρχει πάντα κάποιος άλλος “αρμόδιος” για αυτά. Παράλογο έτσι;
Δεν ξέρω αν δεν έχει γίνει αντιληπτό ή αν έτσι βολεύει και τέτοιες απόψεις και τάσεις διατηρούνται και επιβιώνουν μέχρι σήμερα, αν και ψηφίζω το δεύτερο προσωπικά,αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχουν καμία λογική βάση. Συμφεροντολογική παρόλα αυτά; Βεβαίως. Είναι σαν να άκουσα το εξής: “Αγόρι μου μην ασχολείσαι εσύ με αυτά,ο βλάκας του σπιτιού θα είναι άλλος.” Στην αντίδραση της μάνας από την άλλη,ήταν λες και διάβασα τη σκέψη της. Σκέψη που μάλλον ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να εκφράσει και έτσι βρέθηκε στη θέση να παρακολουθεί βουβά τη διάλεξη του άντρα της εις βάρος της, στο μωρό που μαζί έφεραν στον κόσμο.
Είτε συμφέρει είτε όχι να το ακούμε,δεν υπάρχουν διαχωρισμοί φύλου σε τέτοια θέματα. Δεν έχει λογική να υπάρχουν. Για την ακρίβεια,ο διαχωρισμός των εργασιών έχει τη βάση του καθαρά στο τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας από την πλευρά του και τίποτε περισσότερο και αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα των συνηθειών που δημιουργούμε και ενστερνιζόμαστε παρόλο που δεν μας εξυπηρετούν όλους πρακτικά. Το να είμαι ή να μην είμαι καθαρός, το να φροντίζω ή να μην φροντίζω το χώρο που ζω είναι ευθύνη δική μου ανεξάρτητα από φύλο. Ναι, να μοιράζονται οι ρόλοι μέσα σε μια οικογένεια αλλά αυτό να προκύπτει από το τι μπορεί ή τι έχει τη διάθεση το κάθε μέλος να κάνει την δεδομένη στιγμή. Για ποίο λόγο χτίζουμε “φυλακές” από “πρέπει” γύρω μας και γύρω από τους ανθρώπους που αγαπάμε,ενώ όλα θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλά; Μήπως δεν αγαπάμε πραγματικά; Μήπως αγαπάμε αλλά μόνο μέχρι εκεί που μας συμφέρει;
Οι τάσεις και οι διαχωρισμοί που δημιουργούνται με τα χρόνια έχουν ως μοναδικό στόχο να εξυπηρετήσουν τα θέλω εκείνων που τις δημιουργούν. “Θέλω να αράζω στο σπίτι μου μετά την δουλειά και να μην κουνάω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι αλλά θέλω παράλληλα να είναι όλα στην εντέλεια. Αρα; Ας περάσω το μήνυμα ότι εγώ είμαι παλαιών αρχών και δεν θέλω να ασχολούμαι με δουλειές του σπιτιού για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Να έχω και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο και αφού αυτό εμένα με εξυπηρετεί,ας το περάσω και στον γιο μου σιγά σιγά.”
Το καλό είναι πως αυτό αρχίζει να αλλάζει,και οι δύο πλευρές,και τα δύο φύλα κάνουν προσπάθειες να συμβιώνουν πιο αρμονικά και οι σχέσεις να βασίζονται στην αγάπη και την καλή συνεργασία και το παραπάνω παράδειγμα δεν αποτελεί τον κανόνα, τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Παρόλα αυτά θέλει δουλειά και όσον αφορά τα παιδιά μας συγκεκριμένα,εφόσον τόσο πολύ αποζητούμε έναν κόσμο καλύτερο,πιο φιλάνθρωπο και πιο αρμονικό θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν θα προκύψει από μόνος του.Θα πρέπει να τον δουλέψουμε και να τον επεξεργαστούμε και να προσπαθήσουμε να περάσουμε μηνύματα που έχουν νόημα και που έχουν ως κέντρο όχι μόνο τον εαυτό μας και τη βόλεψη μας.Ο κόσμος δεν θα αλλάξει από γονείς που αναμασούν και αναπαράγουν ξεπερασμένες απόψεις και στερεότυπα, ο κόσμος θα αλλάξει από ανθρώπους που έχουν τη διάθεση να ξεκινήσουν από τους εαυτούς τους και να προσπαθήσουν έτσι να δείξουν στα παιδιά πως υπάρχει κι άλλος τρόπος.
Υπάρχει και ο τρόπος ζωής που δεν αποζητά μια συμβίωση η οποία καταλήγει παιχνίδι κυριαρχίας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους,ανάμεσα σε κερδισμένους και χαμένους.
Υπάρχει ο τρόπος που θέτει την λογική,την αγάπη και την κατανόηση ως πρωταρχικά μελήματα που αν και απαιτεί περισσότερο κόπο, αποδίδει σίγουρα καλύτερους και λειτουργικότερους καρπούς.
About the author
Με το σμίξιμο της Αθήνας,της Ζακύνθου και της Μικράς Ασίας και το μπέρδεμα όλων αυτών των διαφορετικών κουλτούρων στο κεφάλι,προέκυψα εγώ.Αγχώδης εκ φύσεως,ονειροπόλα εκ πεποιθήσεως και καθηγήτρια αγγλικών εν ενεργεία γράφω για να τα βγάζω από μέσα μου και για να βάζω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.Αγαπώ το καθαρό βλέμμα των παιδιών,τα αστέρια και να μην αφήνω τίποτα να πέσει κάτω.Αν σε πετύχω να αδικείς κάποιον,το μόνο σίγουρο είναι πως θα με βρείς μπροστά σου...τουλάχιστον μέσα στο μυαλό μου.Α!και λατρεύω τη σοκολάτα.Σε οποιαδήποτε μορφή
